Penguinpopulatie

Laatst zag ik een film op SBS 6 over de pinguïnpopulatie op de Zuidpool. Pinguïns leven in grote groepen bij elkaar. Elk jaar zoeken vrijgezelle pinguïns een partner waar ze hun hele leven bij blijven. Daarin verschillen ze niet zoveel als mensen (tenminste, zoals mensen vroeger waren). In de voedselketen zijn ze gedefinieerd als de eters van vis en het ontbijtje van de ijsbeer en de zeeleeuw. Door de overbevissing van de mens is er een sterke vermindering in de totale voedselvoorziening van de pinguïn. Om deze reden bestaat er een mindere kans op een lang leven en planten de individuen minder voort. Hoe groot is echter de pinguïnsterfte nu in verhouding tot de oude situatie, nu de ijsberen en zeeleeuwen ook in aantal verminderen, door overbevissing en het smelten van de poolkappen?

Misschien is dit de verkeerde vraag om te stellen. Laten we de factor ijsberen en pinguïns weghouden. Dan blijft het overbevissen en het smelten van de poolkappen over. De pinguïns hebben door deze vermindering in hun optimale omgeving minder voedsel en dus planten ze minder voort. Er zijn dan minder pinguïns door de schuld van de mens, als je dit ver genoeg achterhaalt. Wat kan de mens hier aan doen? Alles. Wat doet de mens eraan? Niets. De mens is namelijk geëvolueerd tot een egoïst. Bijna alles wat de mens tot nu toe heeft gedaan voor zijn eigen welzijn is in het nadeel geweest voor de grootte van populaties van een grote verscheidenheid aan individuen. De pinguïn is hier een voorbeeld van. De film heeft me doen nadenken. Ik wil zelf actie ondernemen. Ik wil zorgvuldiger omgaan met het milieu en ik hoop andere mensen ook te kunnen overtuigen. Populaties kunnen weer groeien en naast onze eigen voedselvoorziening moeten we ook aan die van andere organismen denken.

Julia van Tilborg, Tvw 5B